Winston

Een collega belt of ik een melding over wil nemen, het gaat om een baby’tje. Daar moet tijd en aandacht aan worden besteed. Aangekomen bij de familie in Sneek doet “grote broer” Daan de deur open. Een prachtig mannetje van 3 jaar. Naast hem staat moeder Dian, ik zie het verdriet, de onmacht, het ongeloof, maar ook haar kracht. In de kamer ontmoet ik ook Adriaan, de vader van Winston. We gaan eerst naar boven, Daan wil mij zijn broertje laten zien. Hij loopt trots voor ons uit de trap op. Als ik de baby vasthoud vragen ze of ik hem zijn eerste pakje aan wil trekken. Ondertussen maken we veel foto’s en Daan praat honderduit. Als ik het kleine mannetje knuffel kijkt Dian vol trots, “wat is hij mooi he? Dat is hij zeker, hij is prachtig. Als Winston weer in zijn bedje ligt gaan we naar beneden om de begrafenis te regelen. Ze beginnen te vertellen over de eerste prachtige gelukkige dag thuis na de geboorte, die was zo mooi. Ze genoten van hun gezin met 2 mooie gezonde kindjes. Over de 2e dag, de omslag, de paniek, de opname. Er was iets niet goed in het hoofdje van Winston, er kan niets worden gedaan. Of misschien toch, in een ander ziekenhuis. Zover komt het niet meer, Winston is overladen…. Winston staat voor in de kerk, zijn mandje is open maar je moet er echt naartoe lopen om hem te zien. Aan het einde van het afscheid is het moment daar het mandje moet worden gesloten. Dian, Adriaan en Daan staan bij Winston, Dian fluistert dat ze hem nog 1 x wilt vasthouden, ze is zich ook bewust wat voor impact dit zal hebben op de genodigden. We gaan zo staan dat dit kan. Ze knuffelen Winston en geven hem kustje. Ze kijkt zo beschermend en liefdevol naar haar gezin maar ook intens verdrietig en machteloos. Het is goed zo, ze legt hem terug en ze sluiten het mandje…. Inmiddels is het gezin uitgebreid met Joël, het leven gaat “door” ze zitten voor altijd in mijn hart. Wat een respect en liefde voor deze integere mooie mensen.